Gisteren bij Mieke's zeer feestelijke boekpresentatie van "de held in je eigen verhaal' in het Compagniecafe te Amsterdam deze column voor haar geschreven en voorgelezen:
De held in je eigen verhaal: Blije meisjes
Tussen Ransdorp en Holysloot glinsteren de besneeuwde weilanden en het spiegelgladde ijs in de lage winterse middagzon.
Vriendin Kat heeft zich net comfortabel bij de koek en zopie tent geïnstalleerd. We gingen samen schaatsen, maar ze is nog onzeker, en met ongeslepen hoge Noren was dat een tikje te uitdagend, zeker met haar giraffe-lange benen. Na een paar komische struikel en bijna val momenten zit ze nu met een dekentje om haar knieën bij een houtkacheltje op armsafstand van de Glühweinverkoopster, die veel overeenkomsten vertoond met Mieke.
‘Ga je helemaal naar Broek?’ wil ze olijk weten.
Dat lijkt mij stoer, maar ik aarzel, het is best ver, zo’n 20 kilometer.
Met vriendin Kat komt wel goed, want het ging haar in de eerste plaats toch om die Glühwein. En ik kan nu met een gerust hart en ongestoord aan Mieke’s nieuwe Heldenboek denken. Ik zoef op mijn vers geslepen Noren met een hand op de rug richting Holysloot en, wie weet, Broek in waterland. Een hand los gaat net, met twee handen wordt het vallen.
Ik realiseer me dat ik me op dit moment niets meer of minder voel dan een Held. En, Zo zien de andere schaatsers er ook allemaal uit. Pukkelige pubers, huismoeders, blije meisjes, en ook heel veel bloedserieuze mannen van middelbare leeftijd in professionele super strakke schaatstenues met klapschaatsen, bezig aan een Lange Tocht.
Zij zijn nog steeds Art Schenk, de schaatsheld uit onze jeugd, die van mij, en ook van Mieke. Dat maakt Mieke en mij dus ook middelbaar, maar dat zien we helemaal niet zo. Wij zijn, heel genant, Blije meisjes. Mieke is in mijn ogen een Blij meisje dat een mooi toneelstuk wil spelen met alle vriendjes uit de straat. Ze snapt hoe dat werkt en houdt van mooie eindes.
Ik ken Mieke inmiddels best goed, maar ik weet niet of ze schaatst, ik denk dat ze vandaag liever echt de rol van Glühweinverkoopster speelde. Ze is nu in mijn hoofd in elk geval bij me, ze maakt grapjes en wijst naar de schaatsers die onderweg starten, vallen, opstaan, aanwijzingen krijgen, een finish halen. Op het ijs voelt iedereen zich een Held, en de hele reis van de Held speelt zich ook hier af; Hollandse helden, pionierend op de ijsvlakte, doorgaan, glühwein en hete chocola met rum drinkend, de koude trotserend.
Alle stappen komen voorbij.
Ik ben door Mieke besmet met het Heldenreisvirus, want die Reis is mooi, en troostrijk, met een lekker snufje roze wolk gevoel. Want je weet intussen, ook al struikel je duizend keer, je komt weer overeind en het einde van de Reis is altijd dat Elixer, die prijs, dat nieuwe inzicht, en het vooruitzicht, dat als het een beetje tegenviel, er gewoon weer een reis komt. Da’s mooi en ook mythisch. De lol ervan is dat je nu meestal nog niet weet wat de mythe is. Dat hoeft ook niet. Maar net als de schaatsers op hun tocht weet je nu dat er onderweg enorm veel valt te genieten.
Soms is er wat te leren. Toen ik Mieke een dag eerder aan de telefoon had biechtte ik eerlijk op dat ik in mijn gevoel best vaak dat einde niet bereik. Ze lacht me uit; ‘Haha! Da’s stap 11, zo werken comedy’s, de held die nooit zijn doel bereikt.’
De rol van ezelin is best grappig, maar eigenlijk wil ik wel door. Ik sla meteen het nieuwe boek erop na: stap 11: Dood en wederopstanding…., He, dat klinkt helemaal niet grappig, maar verderop staat de betekenis: Staan voor je zaak, principieel zijn, en moed tonen.
Ah! Doorzetten dus, ook als het niet meer leuk lijkt?
Ik nader inmiddels Holysloot, mijn tenen worden koud, de ongetrainde bovenbenen trillerig, de geur van warme chocolade en de band aan de kant lokken, maar in de verte zie ik het torentje van Broek in waterland. Mieke zegt in mijn hoofd: ‘Hup, stap 12, heldin!’ En ik schaats door.
Als ik na anderhalf uur koud maar voldaan bij het koek en zopie tentje terug ben hebben vriendin Katinka en de glühweinverkoopster die op Mieke lijkt rode neusjes. Mieke schept een plastic bekertje vol met hete wijn. Ik pak het dankbaar aan en zeg: ‘ik heb het gehaald!’
‘Lekker he?’ glimlacht Mieke. ‘Ik wist dat je het kon.’
Vanuit Mieke’s ipod station op batterijen speelt Abba, Waterloo. Vandaag overal alleen maar Helden. Daarom schaatst de mens vast zo graag.
Mieke is tevreden, en ik ook.
Marciel Witteman feb 2012
Geen opmerkingen:
Een reactie posten